etsi cura me vocat, perpetuo dolore, a doctis virginibus, Ortale,

nec mens mea potest expromere dulcia mala Musarum,

mens ipsa fluctuat tantis malis – nam nuper unda humida Lathea lavivit pedem album mei fratris.

meus Frater quem, raptum ex nostris oculis, Troia terra sub Rhoteo litore premit.

ego numquam tecum loquar, numquam audiero te dicentem tua facta, frater amabilissime, numquam te posthac aspiciam.

sed certe semper te amabo, semper canam carmina tristia de tua morte,

qualia carmina Procne, lacrimans fata mortui Itylei, cantat sub densis umbris ramorum.

sed, in tantis tristibus temporibus, o Ortale, mitto tibi haec carmina Callimachi,

ne putes tua dicta credita e mea mente fugisse

sicut malum, quod sub molle veste occultabatur, missum amante procurrit e gremio virginis cum virgo oblita surrexit

quia mater advenit et illud malum prono decursu agitur, conscius rubor ore huic tristi est.

etsi cura me adsiduo dolore sevocat a doctis virginibus, Ortale,

nec potis est mens animi expromere dulcis fetus Musarum, ipsa fluctuat tantis malis -

namque nuper manans unda adluit pallidulum pedem mei fratris Lethaeo gurgite,

quem, ereptum ex nostris oculis, Troia tellus subter Rhoeteo litore obterit.

ego numquam *adloquar, audiero te loquentum tua facta, frater amabilior vita,* aspiciam posthac.

at certe semper amabo, semper canam maesta carmina tua morte,

qualia Daulias gemens fata absumpti Itylei sub densis umbris ramorum concinit.

sed tamen in tantis maeroribus, Ortale, mitto haec carmen,

expressa Battiadae tibi, ne tu putes tua dicta, nequiquam credita vagis ventis, effluisse meo animo forte,

ut malum missum furtivo munere sponsi, procurrit e casto gremio virginis, quod locatum sub molli veste miserae oblitae,

dum prosilit adventu matris, excutitur atque illud praeceps prono decursu agitur, conscius rubor ore manat huic tristi.